Ik leerde Kaap Finisterre kennen in Blankenberge. Achter onze boot lag namelijk een Kalik 42 met de tot de verbeelding sprekende naam “Finisterre”. Aan boord een jong gezin met twee dochtertjes, een jaar of vier jonger dan ik dus geen speelmateriaal voor een 11-jarige.
Het jongste meisje fascineerde mij echter. Het was zo’n aapachtig, mager, spichtig ding dat langs de verstaging tot aan de eerste zalingen klom. Dat wilde ik eigenlijk ook wel kunnen maar mijn kont trok mij altijd terug naar beneden (toen al).
Finisterre had zo’n mysterieuze, veelbelovende bijklank. Als je daar geraakte, dan had je alles gezien en veel meegemaakt. Ik besloot toen dat ik, hoewel ik niet op eigen kracht tot de zaling in de mast kon kruipen, ik wel op eigen kracht Finisterre zou ronden. Ooit.
Enkele jaren geleden ging ik met mijn eigen boot terug in Blankenberge liggen. Opeens zie ik de vader passeren in een mooie, kleine, day-boat.
“Is dat de man niet van de Finisterre” vraag ik een oude bekende?
“Tja, die heeft zijn boot jaren geleden weggedaan. Zijn vrouw en kinderen wilden niet meer mee.Toen heeft hij maar een klein bootje gekocht waar hij alleen mee uit de voeten kan en waarmee hij nu dagtrips doet.”
Ik weet niet of de Finisterre ooit Finisterre heeft gerond. En terwijl wij de kaap passeren denk ik aan die papa. Een man met dromen en verwachtingen, misschien nooit ingelost.
Dus onbekende papa in Blankenberge met je day-boat, deze ronding is ook een beetje van jou…
Reacties