Ik heb weer tijd om te mijmeren. Met spijt in het hart hebben we zondagmiddag afscheid genomen van Douarnenez . We zijn onderweg naar Wight. Het is weer even tijd voor de grote leegte, de tijdcapsule waarin de wereld niet bestaat en wij ons verplaatsen met de snelheid van… een fiets. De boot, de lucht, het water, alles ademt rust. Het weer is stabiel.
Ice slaapt en ik ben van wacht. Ik besluit dat ik iets ga doen, alleen weet ik nog niet wàt. Ik blijf even zitten genieten. De boot zeilt zichzelf. Dat hoor ik. Het water bruist op het ritme van de snelheid. Drie korte bruisen en één lange en opnieuw, en opnieuw… Die geluiden vertellen van alles: de wind zit nog in dezelfde hoek, de zeilen staan goed, de boot is op snelheid en in z’n sas. Ritme.
De zee is prachtig. Hele landschappen glijden onder het schip door. Er staat een flinke deining hier. Bergen en dalen. Geen land. Geen andere boten. Niets. We zijn alleen.
Ik merk plots dat ik honger krijg. “Nog even” heeft TWEE UUR geduurd. Twee uur zit ik hier al te besluiten wat ik nu weer ging doen.. Fantastisch. Het verdwijnen van het begrip “tijd” zoals wij dat kennen. Hier heeft tijd alles te maken met de geTIJDen. Stroom mee. Stroom tegen. Hoogwater. Laagwater. De hartslag van de eeuwigheid.
Ùren later. Guernsey ligt op de horizon. Schoonheid in grijswaarden.
We zeilen tegen tij, 5 knopen SOG, 7,5 door het water. De deining wordt nog wat hoger, wind tegen tij. Je ziet de vlagen komen. Donkere vlekken op het wateroppervlak. In de verte lost een natte wolk haar lading. Plots lijkt het alsof de zee en de lucht naar elkaar toegroeien. Grijs boven en grijs onder en op de achtergrond vaalgeel. Opklaringen?\r\nNiet voor ons. Meer wind. Achter ons komt weer een bui aan. Wéér een natte wolk. Dadelijk regen en geen wind meer…
De bui drijft gelukkig voorbij. Van de wind hebben we even wat voordeel gehad. Les Casquets doemt op in de verte. Je ziet de golven breken op de rotsen. Alderney blijft voorlopig onzichtbaar achter een sluier van mistige regen in het grijze namiddaglicht.
Ik besef plots hoeveel keer ik hier al gevaren heb. Het kanaal begint een beetje op een speeltuin te lijken. We hoppen maar van de ene naar de andere kant of het niks is. De afstanden lijken elk jaar korter te worden…
Hola. Niet vergeten! Vorig jaar waren we op deze exacte plaats zwaar aan het afzien. ’s Nachts, 35 knopen wind tegen tij in de staart van Orkaan Berta. Golven die ik niet meer onder ogen durfde te komen en het besef dat dit nog maar klein bier was. Toch maar niet te veel praat krijgen…Nu hebben we meer geluk.
Wat later kan de gennaker op. We zeilen de avond in met 8,5 knopen bootsnelheid. Prachtige zonsondergang. De genny doet het goed. Ik moet wel zelf sturen, de autopilot houdt het niet. Een behoorlijke lap zeil (180m²) om alleen onder controle te houden.
De vakantie zit er weeral bijna op. Die vijf weken zijn voorbijgevlogen. Het is zo jammer om elk jaar alle moeite van de wereld te moeten doen om uit dat Kanaal te geraken en terug te moeten keren als het een beetje mooi begint te worden. Deze frustratie heeft ons van de zomer een aantal keren flink parten gespeeld.
Wordt het geen tijd om onze horizonten te verbreden?
Reacties