Schotland

Zondagochtend om 10:30 begint de tij mee te lopen. We vertrekken met een WZW 7 Bft. Die moet in de namiddag ruimen naar het Westen en afnemen naar 5 tot 6. We steken een rif in de baai naast Eyemouth want de haveningang is smal en we moeten tussen allerlei grote stenen (zichtbaar en onzichtbaar) naar buiten kronkelen. Het uitvaren is euh, onthullend (het was donker toen we eergisteren binnen kwamen). In de Pilot staat dan ook: Eyemouth: Good shelter…once inside…

‘s Morgens om 5 uur lopen we eindelijk Peterhead binnen, de wind is ondertussen volledig weggevallen. We zijn het beu en willen nog maar één ding: RUSTEN…\r\nIn de late namiddag na een verkwikkende slaap en tijdens ons “feedbackmoment” besluiten we om het gat van 95 mijl tussen Peterhead en Eyemouth met ietsje minder ambitie te dichten. Een fixe dagtocht om rustig terug te beginnen, dan zien we wel verder.

Bij een lange offshore (450 zeemijl doublehanded) vertrek je niet ‘s avonds als het niet absoluut noodzakelijk is. Er is geen tijd om in het wachtsysteem te komen èn je hebt al een drukke dag achter de rug. Hij/zij die de eerste wacht doet, zit dus nog vòòr de tocht goed en wel begonnen is met een slaapachterstand. We gooien los in Inverness op 13 augustus in de vooravond. Dat is de eerste fout.

Loch Ness herbergt, buiten Nessie (die we wel drie keer gezien hebben) vooral veel huur-boot-toeristen. Deze zoetwatermatrozen vormen een gevaar voor iedereen die in de buurt komt. Gelukkig kondigen zij zich al van vér aan door de knaloranje, ouderwetse reddingsvesten die ze dragen (van het soort dat je als kind aan mòest doen en waar je niet dood in gevonden wilde worden). Verder is Loch Ness vooral bodemloos (230 m diep), lang en smal.

We zijn te laat om het kanaal op te gaan (de sluizen werken tussen 8:00 u en 17:30 u) Dan maar een mooring in de buurt. Niet fijn. Een lagere wal, niks te zien, veel stroming, veel wind. Wat een afknapper. Het is beter om een aantal sluizen te doen in de namiddag zodat je comfortabel en rustig kan overnachten op het Caledonisch kanaal dat overigens erg charmant blijkt. Bomen, weilanden, tsjilpende mussen aan de oude sluizen (1840), vriendelijke bediening en alles goed geregeld. Wel veel toeschouwers, ze worden met bussen gedropt.

De weg naar het Caledonisch kanaal is nog steeds mooi maar ook spannend. We krijgen tot 25 knopen wind (true) én een aantal interessante stromingen (8 knopen). Vooral in de nauwtes (de verbindingen) tussen de loggen kan verdraaid veel tij staan. Ook in tour-modus houdt de “wedstrijdbug” ons nog gegijzeld. We weten ondertussen dat al die zogenaamde tourzeilers zich meten aan elk jacht dat dezelfde koers vaart om er daarna op de stijger over op te scheppen. Wij halen ongeveer iedereen in die samen met ons vertrekt. Yeehah! God, we’re good…

Hoe meer we naar het Zuiden afzakken, hoe drukker het wordt. We zien weer Bavaria’s, Beneteau’s, Hansa’s enz. De authentieke vissershaventjes moeten zoetjesaan plaats ruimen voor jachthavens met faciliteiten. De drukdoenerij en de posh nemen, recht evenredig met de bootlengte, toe. Op de stijgers van de marina’s lopen Marina’s met Fifi (aan de leiband) en wifi (met paswoord).

De Kyle is ni normaal. Tegen 11 knopen sjeezen we erdoor. De boeg trekt van links naar rechts, rondom ons allemaal draaikolken. Vreemde toestanden. Net vòòr Kyle Rhea tij mee (0,5 knoop), in Kyle Rhea, plots en onaangekondigd 8 knopen stroom (een échte stroomversnelling) net na Kyle Rhea tij tegen (1 knoop). Het juiste moment afwachten om te passeren. Let wel: een immens verschil tussen spring en neap.

Loch Hourne, Loch Mordor, Loch Hell,... We kregen de tip van Andrew en het ìs de moeite. Prachtig . Net of je een scène van Lord of the Rings binnenvaart. Ik blijf mijn fototoestel maar pakken en weer wegleggen omdat in nù wil genieten en niet achteraf. Maar helaas, zoveel pracht kan mijn creatief brein niet aan en ik mòet, ik MOET deze bron van inspiratie vastleggen. Nee, ik ga nièt beschrijven. Een foto, ja, dat kan er nog af maar zelfs dàt geeft maar een vage impressie van de werkelijkheid.

We zijn weer alleen. Diana en Andrew namen de avond tevoren al afscheid. Zij gaan naar boven, Skye van de andere kant bekijken. Wij zakken zoetjesaan af naar het Zuiden, richting Caledonisch kanaal. Het wordt weer een schitterende zeildag. Hoog aan de wind is de RepoMan op zijn best, ondanks zijn aftandse zeiltjes. Even duiken we Loch Torridon in, just to take a look. Afstanden inschatten is hier ontzettend moeilijk. Je hebt geen idee van de verhoudingen.

Het Loch is van een ruwe schoonheid, groots, ruw, eenzaam en blablabla, ik val in herhaling…