Een anker verliezen voelt als een essentieel lichaamsdeel verliezen, een been ofzo. We zijn er echt niet goed van. Breken er ons hoofd over wàt nu eigenlijk is misgegaan… De ketting gebroken? De harpsluiting losgekomen (ondanks geborgd)? We weten het niet.
Ik leerde Kaap Finisterre kennen in Blankenberge. Achter onze boot lag namelijk een Kalik 42 met de tot de verbeelding sprekende naam “Finisterre”. Aan boord een jong gezin met twee dochtertjes, een jaar of vier jonger dan ik dus geen speelmateriaal voor een 11-jarige.
Het jongste meisje fascineerde mij echter. Het was zo’n aapachtig, mager, spichtig ding dat langs de verstaging tot aan de eerste zalingen klom. Dat wilde ik eigenlijk ook wel kunnen maar mijn kont trok mij altijd terug naar beneden (toen al).