De Zuilen van Hercules

Toen ik een jaar of 12 was verslond ik de stripreeks van Alex, een jonge Romein, wiens avonturen zich afspelen tijdens de klassieke oudheid rond de Middellandse Zee. In het derde album “Het vervloekte eiland” reist Alex met een schip langs de Zuilen van Hercules (symbool voor het einde van de wereld) om uiteindelijk het einde van Atlantis mee te maken.

Wij doen de tegengestelde beweging en gaan de Middellandse Zee òp. Voor ons markeren de Zuilen (de rots van Gibraltar en de berg Hacho) het einde van een reis i.p.v het einde van de wereld.

We voelen ons vreemd nostalgisch. We verlaten de Atlantische Oceaan. De ingang van de Middellandse Zee voelt een beetje als binnenkomen door een voordeur die wagenwijd openstaat. We worden met 3 knopen tij en dertig knopen wind mee onvermijdelijk binnengezogen. De bestemming is bereikt. Plots wil ik terug naar buiten, de wijde wereld in. De kust van Afrika afvaren, de Canarische eilanden, en verder… Verder!

Vol weemoed denken we terug aan al die plaatsen, al die mensen en al die avonturen. We zien de Rots van Gibraltar. We zien de kust van Marokko en Spanje. We zien weer dolfijnen. We zien zelfs een haai. We zien de laatste zonsondergang en de laatste zonsopkomst. We zijn volop aan het afscheid nemen.

We lezen de laatste bladzijde van ons eigen reisboek. We nemen afscheid van ons verhaal. Hoeveel verhalen er nog op de boekenplank mogen staan om gelezen te worden…Dìt verhaal is ten einde. Dìt verhaal gaat niet verder. Non plus ultra…

Toch hebben we nog 250 mijl te gaan. En aan het einde van die 250 mijl staat Jack ons op te wachten aan een nieuwe haven, met een nieuw avontuur en een nieuwe zee om te ontdekken.
To be continued…