Het droevige verhaal van de Windekind uit Antwerpen

We bunkeren in San Antoni de Portmani en besluiten om nog een nacht te blijven liggen. We huren een auto om de stad Ibiza te verkennen. Met de boot is dat onmogelijk want er is geen plaats in de jachthaven tijdens het hoogseizoen. Na een rit van ongeveer een half uur bereiken we de stad. We bezoeken eerst, zoals altijd, de jachthaven. We wandelen langs de steigers van de Real Club Nautico de Ibiza en plots krijg ik een schip in de gaten dat ik ken. De Windekind. 

In de jaren '70 toen mijn vader volop aan zijn boot aan het werken was en ik als zesjarige uk de terreinen van de KLYC onveilig maakte, was de Windekind een bekende naam. Jachten als de Williwaw van Willy de Roos en de Windekind waren toen bijna legendes.

Urenlang kon ik ademloos luisteren naar de exotische verhalen die werden verteld aan de toog van de Liberty. Mijn passie voor zeilen en mijn droom om ooit zelf een wereldreis te maken is op dat moment ontstaan. De Windekind heeft daardoor voor mij een belangrijke symbolische betekenis. Haar hier, totaal verkommerd, op het einde van de steiger zien liggen doet pijn.

Ik plaats de foto's op Facebook en vraag aan mijn vrienden of iemand weet wat er gebeurd is met de eigenaars. 

Nog geen tien minuten later komt er reactie uit een totaal onverwachte hoek. Lieve, een vriendin van tijdens mijn studententijd aan de academie stuurt vrijwel onmiddellijk het verhaal van de Windekind: 

"Hey Kathleen, zo straf dat jij de Windekind kent en daar tegenkomt!!!

Lieve & Wilfried waren vrienden van mijn ouders... vandaar ook mijn voornaam.
Zij waren trouwens ook interieurarchitecten en studiegenoten van Paul Ibens & Co.

Wist je dat ze de Windekind volledig eigenhandig gebouwd hebben? De boot is genoemd naar het elfje Windekind uit "De kleine Johannes".

Spijtig genoeg hebben zij veel tegenslagen gekend in hun leven maar de Windekind was hun trots, hun kindje... Ze hebben lange tijd charters georganiseerd om daarna in het Bonapartdok aan boord etentjes te organiseren...

Uiteindelijk hebben ze besloten om in het Zuiden van Frankrijk te gaan wonen. Daar zijn ze bijna 27 jaar gebleven tot ze twee jaar geleden om medische redenen terug naar België moesten komen. Wilfried is in het voorjaar overleden ten gevolge van Alzheimer.
Wanneer en aan wie de Windekind verkocht is, weet ik niet..."

En zo is de Windekind een stille getuige van een mensenleven dat voorbij is. Een mensenleven vol dromen en verhalen die op hun beurt weer inspiratie werden voor een volgende generatie.

Misschien ligt onze RepoMan ooit ook zo aan een steiger, ergens ter wereld, te verkommeren. Ik kan alleen maar hopen dat het schip vòòr het zover komt, dan ook een bron van inspiratie wordt zoals de Windekind van Lieve en Wilfried dat voor mij geweest is...