Port de Benniras, Cap Roig
Toplocatie. Dat lees je wel eens bij de beschrijving van een hotel in een mooie omgeving. De foto's zijn dan, om het in hippe termen uit te drukken, "geframed" en de realiteit is vaak teleurstellend. In het geval van Port de Benniras doet zich het omgekeerde fenomeen voor. De foto's zijn niet half zo indrukwekkend als de realiteit. Een beschrijving dringt zich op. Voor een amateurfotograaf-en schrijver een hele uitdaging dus. Allez, hier gaan we dan...
We zitten in de kuip te aperitieven. Het is een uur of acht. Plots passeren een twintigtal kano's onze romp. Mannen, vrouwen en kinderen roeien enthousiast naar de rots aan de ingang van de baai. Het duurt even voordat ik besef dat de kano's onderweg zijn naar het Westen en dus naar het mooiste en oudste schouwspel ter wereld.
Ontelbare zonsondergangen heb ik al gezien. En ze doet het weer. Weergaloos mooi en verbazend snel zakt ze weg achter de horizon. ik kan de prachtige kleuren beschrijven maar de échte sensatie is dat je plots onze planeet voelt. Dàt is het mooiste moment. Je bewust worden dat de aarde draait, zomaar, vanzelf, voor altijd en altijd... elke dag opnieuw al een eeuwigheid en langer. Je wordt je bewust van tijd, van ruimte van je eigen nietigheid en tegelijkertijd van de grootsheid van dit alles.
Er klinkt applaus en gejuich in de verte. Ik krijg een brok in mijn keel. Het publiek in de kano's is laaiend enthousiast. Zo mooi is deze aanblik: de rots in de verte, het licht van de zon, de kleuren, het water, de mensen die hiervan genieten. Heerlijk.
Plots gaat het ankeralarm af. Damn.
Wat later met de Zodiac naar het strand. Uitstappen in het kniehoge donkere water. Zeewier tussen de tenen. De boot op het strand slepen. Gegrilde vis eten in een strandbarretje met onze voeten in het zand. We zijn het toplicht vergeten aan te steken. Dat wordt straks zoeken in het pikkedonker.
Naast ons aan tafel een overjarig hippie koppel. Zij: lange grijze vlecht tot op haar gat. Hij: grijze baard en rond metalen brilletje. Kleding uit de kringloopwinkel, kleurig en los, patchouli en wiet.
We zijn dronken van geluk. Nog een fleske cava? Natuurlijk!
Plots gaat het ankeralarm af. Damn.
Reacties