Onweer op zee
Na veertien dagen ankeren en zuinig zijn met water en elektriciteit vinden we het stilaan tijd om een jachthaven op te zoeken. Ankeren met de hand is zo vermoeiend en bovendien wordt er slecht weer voorspeld: onweer en veel wind.
Aangezien de jachthavens van Ibiza en Formentera in het seizoen overvol zijn en omdat Palma ook geen optie is (volzet wegens Copa del Rey) zit er niets anders op dan over te steken naar het vasteland.
We besluiten om naar Calpe te zeilen. Dertig jaar geleden heb ik daar mijn eerste Spaanse vakantie doorgebracht. Ik ben er sindsdien nooit meer geweest en ik wil die rots nog wel eens beklimmen. We bellen de Club Nautico de Calpe en reserveren voor dezelfde avond rond 23:00. Het is ongeveer 60 mijl vanaf onze ankerplek aan de Playa de Illetas. We schatten dat we er met dit weer twaalf uur over doen, dan hebben we nog wat reserve. We vertrekken om 10u00.
Het is een lange, saaie overtocht. Het is windstil, drukkend warm en zwaarbewolkt. De motor moet aan. We trekken de fok op om zo weinig mogelijk te rollen. De uitlaat blaast stinkende rook over het dek.
Rond 18u00 staat er eindelijk wat wind, exact zoals de Gribfiles beloofd hadden: 15 knopen, gelukkig op kop. De motor kan even af, de genua uit. Een opluchting, letterlijk. Het duurt echter niet lang. Om 20u00 is het gedaan met de pret. De wind valt volledig weg. Aan de horizon tekenen zich donderkoppen af. Zei ik al dat het verschrikkelijk benauwd en drukkend warm was?
In de verte duikt de kust van Spanje op. Het wordt donker. In het zuiden wordt het opeens zwart aan de horizon met felle, gele flitsen. Allez...we worden getrakteerd op nog lekker wat spanning vooraleer we de jachthaven kunnen binnenlopen. Het is nog minstens twee uur varen en het ziet ernaar uit dat we dat monster niet kunnen ontwijken.
De radar gaat aan. Zo kunnen we min of meer de kern zien. Aan dek probeer ik de route van het onweer in te schatten. Zou het toch niet achter ons doorschuiven? De bliksem worden heviger. Ik zie de felle schichten recht naar beneden het water inslaan. Het is prachtig om te zien, maar wat gebeurt er als zo'n bliksem op de mast inslaat? We zijn het hoogste punt in mijlen omtrek.
We doen onze reddingsvesten aan. Ik zet snel alles zeevast. Er kan behoorlijk wat wind in zo'n onweer zitten. De GSM's de mobiele VHF en de iridium gaan de oven in (kooi van Faraday). Ik mis mijn stalen schip.
Ice gaat aan dek, snel volg ik hem. Ik heb geen zin om met een verkoolde man Calpe binnen te varen, dan liever met twee de pijp uit. De bliksems zijn nu gruwelijk intens. "Geen metaal vastpakken!" roep ik. "We gaan terug naar binnen, we kunnen vanuit de kajuit ook alles perfect volgen!" Binnen is het immens heet. Ik heb korte visioenen van bolbliksems die vernietigend hun weg banen door de kabine dus hebben we alle luiken maar dichtgedaan.
Vanuit het raam zie ik de zee secondenlang oplichten. Er zit geen wind in het onweer. Volgens de radar hebben we geluk. Als we nù een slag naar de kust maken kunnen we nèt langs de kern passeren. Da's wel een dik uur langer varen maar alles beter dan een blikseminslag.
Om 2u00 's nachts varen we eindelijk de jachthaven van Calpe binnen. Het is muisstil. We leggen ons aan de kopsteiger en willen net de walstroom aansluiten als een kort, dik mannetje briesend onze kant opkomt.
- "Moet je niet oproepen?" Wat is dit voor gedrag?" roept het mannetje verontwaardigd in gebroken Engels.
- "We hebben gereserveerd." stamel ik van mijn stuk gebracht.
- "No hablo Ingles." antwoordt het manneke venijnig.
- "Barca Reservado." probeert Ice in zijn beste Spaans.
- "Ayer, no hoy!" roept het manneke bijna stampvoetend.
Ik haal diep adem en maak mij klaar om het kereltje in onvervalst Antwaarps lik op stuk te geven. Maar Ice neemt het over. Hij heeft duidelijk geen zin om in de baai voor anker te gaan.
- "Excusa, tarde, tormentas." zegt hij beleeft.
Het manneke kalmeert.
"Ok, I will open the showers, you can stay here till tomorrow..."
In perfect Engels godverdomme...
Reacties