Een nacht op zee

Mag ik u meenemen voor een nacht op zee?
Voor een magnifieke zonsondergang alsof een dolle kleuter met nieuwe stiften van Caran d’ache (100 kleuren in één doos) volslagen loos is gegaan.
Mag ik u meenemen voor het afscheid van de dag. Hoe de wind plots wegvalt als het donker wordt alsof ergens een enorme ventilator wordt uitgezet.

Mag ik u meenemen voor een nacht op zee?
Om te kijken hoe de maan opkomt en vloeibaar aluminiumfolie maakt van het wateroppervlak. Hoe dolfijnen meezwemmen in de boeggolf en schachten van licht trekken onder en naast de boot. Hoe er plots één uit het zilveren water breekt in het tegenlicht van de maan. Compléét over the top zal u zeggen en u hebt gelijk (moest ik er een foto van nemen, u zou beweren dat hij geshopt is).

Mag ik u meenemen om miljarden sterren te zien?
Om te kijken naar een sterrenhemel zònder lichtvervuiling? Dat “sterrenhemel” eigenlijk een stom woord is voor iets wat lijkt op wat een subliem kunstenaar met airbrush in schitterend wit op een fluweelzwarte achtergrond heeft verneveld.

Mag ik u meenemen om uw zintuigen te gebruiken?
Hoe ons gezicht een grote sensor wordt waarmee je feilloos zuchtjes wind en fracties van temperatuurverschillen kan meten. Om te ervaren hoe onze neus elke molecule geur ontvangt. Hoe geur en warmte samengaan. Elkaar versterken. Hoe land ruikt in het donker, in de verte. Warm land. Zongeblakerd land. Ver land. Buitenland…

Mag ik u meenemen?
Ik, zèlf een passant, getolereerd door de vissen en de vogels, het water en de lucht. Mag ik u tonen hoe afhankelijk we zijn van ons schip. Onze kameraad, een vriend waartegen ik praat en die ik koester.

Mag ik u dan ’s nachts een koffie aanbieden?
Gezet in het rode schijnsel van de nachtverlichting. Die door een onverwachte golf compleet met suiker en melk over de vloer gaat. Hoe we samen, vloekend, de plakkerige boel opkuisen. En vervolgens nieuwe zetten.

Mag ik u het magische moment van de zonsopgang tonen?
Die laatste felle seconde dat we in de zon kunnen kijken omdat ze al snel te hoog aan de hemel staat. Mag ik u laten meegenieten van de sensatie dat de aarde draait.

En tenslotte. Mag ik u de euforie laten voelen als we samen veilig de haven binnenvaren. Het ogenblik dat die abstracte lijn die zich horizon noemt, eindelijk zijn belofte inlost.
Terwijl ik weet, twee dagen en dan roept ze wéér.

Nòg luider deze keer…