Zeereis. Soms zou ik de ervaring geconcentreerd willen verpakken. Een doosje zeereis, verkrijgbaar bij de apotheker, zonder voorschrift. Een pilletje zeereis. Innemen vòòr, tijdens of na het eten. Goed tegen depressie, godsdienstwaanzin, politieke spelletjes, pestgedrag, afgunst, machtswellust en nog veel meer. Ik ken een paar mensen die dagelijks een flinke dosis zouden kunnen gebruiken.
Dat zijn de dingen waarover je zoal mijmert als je van wacht bent. Het is zondag 17 juli en tien uur ’s avonds. We zijn veruit halfweg naar La Coruna, Spanje. Het waait 21 knopen NO en de gennaker staat er strak bij. Het is geconcentreerd sturen. Te hoog en ik houd hem niet, te laag en hij valt in.
Opeens zie ik overal rondom de boot fonteinen van water. Donkere eilanden verschijnen en verdwijnen. Ik hoopte al om ze eindelijk te zien. Nu zijn ze er, met veel en dichtbij. Walvissen!
We lopen 10,5 knopen en een onbehaaglijk gevoel bekruipt me plotseling.
Gaan die beesten wel uit de weg? Moet ìk uit de weg? Veel uitwijkmogelijkheden heb ik niet. Ik ben omsingeld. Stel je voor dat ik met de kiel een kalfje raak en de moeder boos maak, of nog erger pappie. Of misschien zien ze de donkere kiel van de RepoMan wel aan voor een wijfje. En het zingende geluid van het roerblad voor een paringsdans…Verdomme waarom hebben we zwàrte antifouling gekozen dit jaar.
Ongerust kijk ik naar de dieptemeter. Die wijst al 2 dagen drie horizontale streepjes aan, een onpeilbare diepte dus. Het is hier meer dan 4000 meter diep. \r\n\r\nDe dieptemeter staat op… een halve meter.
SHIT. Zitten die beesten ònder ons?
Plots een gigàntische schok.
De boot stopt en wordt zeker 5 cm omhoog getild. Ik vlieg tegen het stuurwiel aan. Het bloed stolt in mijn aderen en mijn adem stokt. In mijn verbeelding zie ik de vloerplaten al naar boven komen en het water binnenstromen.
“ICE!” (die ligt binnen te slapen)
Een fractie van een seconde later zie ik de gennaker als een enorme vlag bovenin de mast wild heen en weer slaan. Bij elke windvlaag gaat er een flinke schok door de boot. Een hels lawaai.
De tacklijn is gebroken.
Ik ga snel plat voor het laken lopen zodat de gennaker wordt afgedekt door het grootzeil en er minder druk op die oncontroleerbare 180 vierkante meter zeil komt.
Slaapdronken komt Ice aan dek. (De vloerplaten liggen blijkbaar nog op hun plaats anders had hij wel anders gepiept.) Vlug brief ik de situatie. Hij doet zijn reddingsvest en lifeline aan en strompelt naar het voordek. Snel proberen om de sok over de gennaker te trekken.
Dat lukt wonderwel. Nu die gigantische worst in bedwang houden, alles loskoppelen en laten zakken door het voorluik. Dat gaat moeilijker. Eén schoot is door de schok overboord gegaan en sleept over de volledige lengte achter het schip aan. De schoot sleurt en trekt aan de genakkerworst. Ice kan hem amper houden.
“HAAL DIE SCHOOT BINNEN!”
Maar ik heb mijn handen vol met sturen. De autopilot houdt het niet met zoveel zeegang en zoveel wind. Toch maar proberen. Verwoed begin ik aan de schoot te trekken. Er staat een enorme kracht op. En nog steeds is mijn walvisdelirium niet over. Als ik tevergeefs tracht om de lijn binnen te halen denk ik dat er één aanhangt.
Enfin, na veel moeite krijg ik toch beweging in de zaak. En hoe korter de lijn wordt, hoe sneller het gaat. De schoot is binnen (er hangt geen walvis aan). Spoedig is alles terug onder controle.
Nu er geen walvis meer te bespeuren valt ik begin langzaam in te zien dat ik een aantal vreemde verbanden heb gelegd. De schok en het gevoel dat de boot plots stopte had niets met walvissen te maken maar alles met het breken van de tacklijn. Waarschijnlijk werd de lijn net voor ze brak ontzettend uitgerokken waardoor de gennaker naar boven vloog en aldus een immense kite werd. Vandaar het liftend gevoel. Door het breken van de tack ging natuurlijk plots alle snelheid uit de boot. Van 10,5 knopen naar 3 geeft inderdaad dezelfde sensatie als plotseling stoppen. Plus de schok die veroorzaakt werd toen de tack brak. De dieptemeter? Wel, dat gebeurt vaker. Een storing, een echo, misschien inderdaad een vis, net op het verkeerde moment.
Ik weet het al langer. Ik had scenario schrijver moeten worden. Hoe dan ook, het wordt hoog tijd om wat te gaan slapen.
(Voor ik in mijn bed kruip toch nog even de bilge controleren als Ice het niet ziet)
Alles in orde.
Reacties