We gaan terug naar België met de RepoMan. Dat hebben we besloten na lang aarzelen. Reden: we missen de boot in de periodes dat we niet naar Spanje kunnen en het is te warm tijdens de zomermaanden. Verder moeten we de boot stilaan gaan klaarmaken voor de grote reis en dat doen we liever niet in Spanje.

Swan 44 S&S boot van het jaar in 1973. Op de foto zien we Rodney Pattisson (dubbel olympisch goud medaillehouder), Dave Johnson (Nautor Swan dealer destijds in de UK), Olin Stephens (ontwerper) en Pekka Koseknkylä de speciale award voor boot van het jaar in ontvangst nemen.

We zijn, hoe vreemd het ook moge klinken, helemaal gecharmeerd door Calpe. De stad is rustig en stil ondanks het hoogseizoen. De kleine, gezellige jachthaven wordt goed uitgebaat (ondanks de vreemde nachtwaker) en heeft een prachtig uitzicht op de Peñón de Ifach. De iconische rots was vroeger een strategisch bolwerk van de Iberiërs en de Romeinen. Ik heb allang besloten dat ik hem, na dertig jaar terug, wil beklimmen. Ice overtuigen zal iets moeilijker zijn.

Na veertien dagen ankeren en zuinig zijn met water en elektriciteit vinden we het stilaan tijd om een jachthaven op te zoeken. Ankeren met de hand is zo vermoeiend en bovendien wordt er slecht weer voorspeld: onweer en veel wind.

We zeilen van het eiland Ibiza terug naar Formentera waar we een afspraak hebben met Maxim van Elvstrøm Sails. Na een gezellig etentje besluiten we om nog een paar dagen te blijven. We ankeren opnieuw in Cala Saona, dè ideale ankerplaats om te snorkelen, zwemmen en 's avonds lekker te dineren in één van de gezellige restaurantjes op het strand. Plots breekt er brand uit in de achterliggende bossen.

We ankeren in drie meter diep, azuurblauw water, vlak tegen de rotsen in Portinatx, Ibiza. Dertig meter ketting en een landvast naar de rotsen zorgen ervoor dat we niet de hele tijd rondzwalpen. De wind is zwak, onstabiel en verandert steeds van richting. Het systeem werkt goed. We blijven netjes liggen. Het is intens warm, bloedheet eigenlijk. We nemen snel een duik. Wat heb ik spijt dat ik mijn Gopro thuis vergeten ben. Ik had prachtige onderwaterbeelden kunnen maken. Veel vis, kristalhelder water. Rotsen, waterplanten en... kwallen. 

Toplocatie. Dat lees je wel eens bij de beschrijving van een hotel in een mooie omgeving. De foto's zijn dan, om het in hippe termen uit te drukken, "geframed" en de realiteit is vaak teleurstellend. In het geval van Port de Benniras doet zich het omgekeerde fenomeen voor. De foto's zijn niet half zo indrukwekkend als de realiteit. Een beschrijving dringt zich op. Voor een amateurfotograaf-en schrijver een hele uitdaging dus. Allez, hier gaan we dan...

We bunkeren in San Antoni de Portmani en besluiten om nog een nacht te blijven liggen. We huren een auto om de stad Ibiza te verkennen. Met de boot is dat onmogelijk want er is geen plaats in de jachthaven tijdens het hoogseizoen. Na een rit van ongeveer een half uur bereiken we de stad. We bezoeken eerst, zoals altijd, de jachthaven. We wandelen langs de steigers van de Real Club Nautico de Ibiza en plots krijg ik een schip in de gaten dat ik ken. De Windekind. 

Illa sa Conillera is een eilandje op ongeveer drie mijl van San Antoni de Portmani en maakt deel uit van het natuurgebied en vogelreservaat op Ibiza. We ankeren in een beschutte baai aan de Oostkant van het eiland. Het is behoorlijke ankergrond al moet je wel goed mikken om het beschermde zeegras te vermijden (ankeren op het zeegras kan je een boete opleveren van een paar duizend euro). Er staat een oude vuurtoren op het eiland.

Ibiza heeft een ander karakter dan Formentera. Het is bergachtig en heeft rotsachtige kusten met diepe cala’s en kleine strandjes. We reserveren een mooring in Ensenada de la Canal, dicht bij Formentera en vlakbij de stad Ibiza. Ensenada de la Canal ligt aan een langgerekt wit strand (Playa de Mitjorn) en vlakbij een duinengebied. Het strand is een euh...belevenis.