Zeilreizen

Het is een mooie stad, Cadiz… Prachtige architectuur, groene parken en donkere steegjes, gezellige pleinen met fonteinen, lommerrijke binnenplaatsjes en… ravissante vrouwen.

We zeilen, zeer dicht onder de kust, voorbij kilometerslange, lege stranden. Zinderende hitte boven witgeel zand. Een weids, nevelig berglandschap op de achtergrond. Op de voorgrond schuimende azuurblauwe ruggen en stuifwater van metershoge brekers die zich met woest bulderend fanatisme op het land storten.

Mag ik u meenemen voor een nacht op zee?
Voor een magnifieke zonsondergang alsof een dolle kleuter met nieuwe stiften van Caran d’ache (100 kleuren in één doos) volslagen loos is gegaan.
Mag ik u meenemen voor het afscheid van de dag. Hoe de wind plots wegvalt als het donker wordt alsof ergens een enorme ventilator wordt uitgezet.

De tocht van Vilano naar Porto bevat dezelfde ingrediënten. Veel zon en veel wind. Oftewel, vertrekken en aankomen met ongeveer 35 knopen. De fok hebben we maar zo gelaten. Beter een gereefde genua die we gemakkelijk en altijd kunnen wegrollen. We sjeezen tegen 9 knopen naar Porto onder volle genua (veel wind went snel).\r\n\r\nPortugal staat ons eigenlijk veel meer aan dan Galicië, qua mensen toch alvast. De Portugezen zijn vriendelijk en toegankelijk. Ze zijn ook véél communicatiever in vergelijking met de nogal stroeve Galiciërs. Iedereen spreekt hier Engels.

Effortless is een woord dat spontaan bij ons opkomt. Effortless onderweg naar een land met futureless beaches. Klinkt veelbelovend. Portugal: futureless beaches. Zo staat het in de pilot. Engels is een mooie taal.

Er is echter geen mogelijkheid om langs de kust te ankeren. Integendeel, er wordt dringend aangeraden om minstens twee mijl uit de kust te blijven vanwege de netten en potten van vissers. Ze zijn bijna onzichtbaar. Zelfs overdag.

Een anker verliezen voelt als een essentieel lichaamsdeel verliezen, een been ofzo. We zijn er echt niet goed van. Breken er ons hoofd over wàt nu eigenlijk is misgegaan… De ketting gebroken? De harpsluiting losgekomen (ondanks geborgd)? We weten het niet.

Ik leerde Kaap Finisterre kennen in Blankenberge. Achter onze boot lag namelijk een Kalik 42 met de tot de verbeelding sprekende naam “Finisterre”. Aan boord een jong gezin met twee dochtertjes, een jaar of vier jonger dan ik dus geen speelmateriaal voor een 11-jarige.

Het jongste meisje fascineerde mij echter. Het was zo’n aapachtig, mager, spichtig ding dat langs de verstaging tot aan de eerste zalingen klom. Dat wilde ik eigenlijk ook wel kunnen maar mijn kont trok mij altijd terug naar beneden (toen al).

Zeereis. Soms zou ik de ervaring geconcentreerd willen verpakken. Een doosje zeereis, verkrijgbaar bij de apotheker, zonder voorschrift. Een pilletje zeereis. Innemen vòòr, tijdens of na het eten. Goed tegen depressie, godsdienstwaanzin, politieke spelletjes, pestgedrag, afgunst, machtswellust en nog veel meer. Ik ken een paar mensen die dagelijks een flinke dosis zouden kunnen gebruiken.

We zijn vertrokken. Eindelijk een grote reis. Een semi-grote reis. Maar ook al goed. De boot gaat een jaar naar de Middellandse Zee. We gaan op en af reizen met het vliegtuig. Daarna zien we wel verder. Maar nu eerst naar daar zeilen. Langs Galicië, Portugal, Gibraltar en al die plaatsen die tot hiertoe alleen maar op papier en op foto hebben bestaan.