We zijn vertrokken. Eindelijk een grote reis. Een semi-grote reis. Maar ook al goed. De boot gaat een jaar naar de Middellandse Zee. We gaan op en af reizen met het vliegtuig. Daarna zien we wel verder. Maar nu eerst naar daar zeilen. Langs Galicië, Portugal, Gibraltar en al die plaatsen die tot hiertoe alleen maar op papier en op foto hebben bestaan.

Nog een project op onze refit lijst was nieuwe Acrylaat ramen en RVS raamlijsten plaatsen. Het oude oude acrylaat had haar doorzichtigheid na meer dan 40 jaar volledig verloren en de originele raamlijsten uit polyester hadden zijn beste tijd ook gehad.

Voor de nieuwe Acrylaat ramen gingen we ten raden bij Imatex in Schoten. Zij adviseerden ons om Limacryl te gebruiken, krasvast en UV bestendig vertelde ze ons.

RepoMan behaalt een tweede plaats in de wedstrijdklasse IRC tijdens de Antwerp Race. Een fantastische prestatie voor zowel de bemanning als de boot die ondertussen na 42 jaar zeker nog niet is uitgestreden, integendeel dit zet aan tot meer zilver.

Lees het volledige Antwerp Race verslag door Kat.

De Bemanning:

Ik heb weer tijd om te mijmeren. Met spijt in het hart hebben we zondagmiddag afscheid genomen van Douarnenez . We zijn onderweg naar Wight. Het is weer even tijd voor de grote leegte, de tijdcapsule waarin de wereld niet bestaat en wij ons verplaatsen met de snelheid van… een fiets. De boot, de lucht, het water, alles ademt rust. Het weer is stabiel.

Vijf jaar geleden was ik in Douarnenez voor het eerst. Er was toen één of ander zeilfeest aan de gang. La belle Etoile, La Cancalaise, Pen Duick 1 en 2,… al die beroemde zeilschepen deden hun ding onder vol tuig in de nauwe baai. Oogverblindend mooi. Die avond naar de kroeg. Kijken. Luisteren. Drinken. Zeemansliederen zingen. Iedereen deed mee. Zalige sfeer…

De kroeg heette Le Galler en ze is er nog steeds. Het terras is leeg. De kleine ramen donker...

Jos Ridderbeks (52) en Ed Hul (55). Twee Nederlandse Limburgers. We komen ze tegen in Camaret. Met een Bavaria 36. En ze hebben een verhaal. Ze willen naar Bonaire. Alles achterlaten. Opnieuw beginnen in warmere oorden. De vrouwen en kinderen zijn voorlopig nog thuis. Jos vindt het risico te groot. Niet zò bijzonder op het eerste gezicht zal je denken. Zo zijn er wel meer, ware het niet dat Jos noch Ed een greintje ervaring hebben. Niets, Nada, Geen.

Tja, het heeft niet mogen zijn. Vinden we dit jammer? Ja natuurlijk vinden we dit jammer. Het was een moeilijke beslissing om na EddyStone rock - dè mijlpaal, hèt point of no return- te moeten toegeven dat we toch écht idioten zouden zijn om door te gaan. Nog 120 zeemijl te gaan naar Saint Malo met de eerstvolgende 6 uur géén wind in het vooruitzicht. Daarna de hel … Gemiddeld 40 knopen wind volgens de gribfiles en die hebben bij mijn weten nog nooit overdreven, wel integendeel.

De zeilrace Scheveningen Saint Malo kenmerkte zich vooral door het interessante weerbeeld. Het was te verwachten dat we veel tegenwind zouden krijgen. De wind was heel onstabiel van aard en bovendien stond er een vervelende golfslag. Dat alles maakte veel zeilwissels noodzakelijk. We hebben ervoor gekozen om de grote genua te voeren maar die was regelmatig van het goede te veel. We misten een high aspect voorzeil. We denken dat die bij dit weerbeeld performanter zou geweest zijn.

Na een gezellige tussenstop in Breskens (onze vrienden Karen Hoek, Karin en Laurent Maquestiau nodigden ons uit voor een waar mosselfestijn) hebben we rustig de tijd om onze kater in slaap te sussen tijdens de tocht naar Scheveningen. We zijn helemaal in vakantiemodus. Nu de boot up to date maken tegen zaterdag 18 juli. Moeilijk om ons voor te stellen dat we dan volop in een offshore zeilwedstrijd zullen zitten.

Met de inbouw van het op maat gemaakte Philippi schakelpaneel en de aansluiting van de SSB transceiver is de navigatiehoek compleet vernieuwd. Niet zonder slag of stoor deze keer. Tot het eigen ontwerp en oplevering van het schakelpaneel ging alles goed, Phillippi is een betrouwbare partner gebleken qua kwaliteit en opleveringstermijn.

Voor de nieuwe bedrading hadden we deze winter, wegens te weinig tijd om het zelf te doen, een gespecialiseerd bedrijf ingeschakeld zodat we ons konden focussen op het normale winteronderhoud wat al een hele klus is met zijn tweeën.